GROEIEN
VER
En dan zegt Jezus volgens Marcus, Mattheus en Lucas: Laat de kinderen tot mijn komen, want het Koninkrijk Gods komt toe aan mensen als zij.
Nu wil ik hier geen romantisch verhaal houden over het kind als een heilige, of de kindertijd als hemel op aarde. ‘Als een kind zijn’ betekent zeker niet dat je altijd onschuldig bent, of dat je naïef bent en dat je je niets meer van de wereld hoeft aan te trekken. En het betekent al helemaal niet dat het allemaal vanzelf gaat. Het leven van een kind is verre van gemakkelijk, want de wereld kan je keer op keer verrassen. Soms pakt dat goed uit, maar het kan ook beangstigend zijn.
Toch wordt ons gevraagd te zijn als een kind. Als een kind dat totaal afhankelijk is van anderen. Je bent afhankelijk van entiteiten die weliswaar vanzelfsprekend zijn en die je het leven mogelijk maken, maar die daarmee niet bekend en gekend zijn. Je bent op zoek naar de normen en waarden die door je omgeving gesteld worden. Je kent de wereld niet, maar met vallen en opstaan ga je hem bevragen, door ‘nee’ te zeggen of door op alle knopjes te drukken die je tegenkomt, alle laden en kastjes open te maken en leeg te halen en steeds maar te vragen: ‘Wat is dat?’ en ‘Waarom?’.
MANNA IN DE WOESTIJN
‘Wat is dat?’ is in het Hebreeuws ‘manna’, het brood ons gegeven in onze tocht door de woestijn, ook in verband gebracht met Jezus als het Brood van het Leven. Manna is de houding die we nodig hebben om te groeien, de vragende houding van het kind. ‘Wat is dat?’ in een constante staat van niet-weten, een voelen en tasten in elke situatie weer. Met het kinderlijk vertrouwen dat ons volwassenen vaak vreemd geworden is. Juist omdat wij weten dat de wereld vol kwaad zit en omdat we gekwetst zijn, soms als kind al. Daarom hebben we het heft in eigen hand genomen en hebben wij ons zelf opgesloten in onze wetenschap, in dat wat ons zekerheid geeft, in ons beloofde land.
Alles veilig onder controle.
Was dat maar waar.
ANDERS
Maar het is niet waar. Het is nooit waar. Makkelijk om te zeggen, maar kunnen wij dat leven? Kunnen wij leven zonder onze zekerheden, zonder onze waarheden, zonder onze doelen? Kunnen wij tastend rondgaan in deze wereld zonder ons leven met al haar rijkdommen aan mensen, zaken en ideeën te controleren? Nee, dat is als een kameel die zich door het oog van een naald probeert te wurmen. Maar toch … Volgens het evangelie kan het ons gegeven worden als we open staan als een kind; voor die ander die nu naast je zit, voor de man of vrouw die je straks op straat tegenkomt, voor je vader, voor je moeder, voor je kind, kortom voor iedereen die je vreemd is. Zo open dat je haar werkelijk ziet en dat je ook gezien kan worden.
VERANDEREN
Want net als een kind kunnen wij alleen in gemeenschap groeien, elk moment weer afscheid nemen van dat wat we waren en verrast worden door het nieuwe waartoe we gevormd worden. Hopend op genade, maar zonder controle; hopend op heling, maar zonder bescherming; hopend op het hemelse koninkrijk, maar zonder doel.
Nee, dat kunnen wij niet!
Het is ook geen kunst; het is ons gegeven.
VERGEET HET
Mijn hele leven dat gevoel,
dat ik terug moet om te zoeken.
Ik weet niet wat,
maar ik weet dat ik vergeet.
Dan zie ik het!
In de ogen van een kind.
Dat in worstelende woede,
tegen mij de vrijheid vindt.
Dan heb ik het!
In het uitzicht van de top.
Tot ik één zet later val,
in de diepgang verderop
Dan weet ik het!
In de krochten van mijn pijn.
Tot het tot mijn krampend denken,
Doordringt dat het niet kan zijn.
Mijn hele leven dat gevoel …
Vergeet ik jou?
AANVULLINGEN
Van Ronald – 8 februari 2020:
Bruin rood het zwarte land
het groen, zee van stille rimpels
kil het vlak doorsnijdend
geen water: (maar) gras
streken in de verte
daar is het die veranderen
die hetzelfde blijven
die veranderen
ver weg van de anderen
blijven hetzelfde veranderen.
Laat het los veranderen
verander hetzelfde
in iets anders
in een ander