Rauw
Goede Vrijdag. Om drie uur in de middag de duisternis en rouw, maar ook – voordat de hanen kraaiden – de verloochening, tot drie maal toe. Pappa, met dit gedicht breng ik dit dichterbij. Er is nog zoveel achterstallig onderhoud. En de opstanding op de derde dag? Daar hebben we het voorlopig niet over. Al […]
Je verhaal delen of niet?
Vorige maand was er een lezing voor pleegouders, pleegkinderen en pleegzorgwerkers over het wel of niet vertellen van je verhaal als je pleegkind bent. De lezing heeft mij erg geraakt, niet alleen omdat ik met tienerpleegkinderen vaak tegen deze problematiek aan ben gelopen, maar ook omdat ik zelf worstel met mijn eigen verhaal als (pleeg)kind […]
Every night when the sun goes in.
Een lied van verlangen naar de trein die je aan het einde van je leven – bij zonsondergang – naar huis zal brengen. Toen ik het in de jaren negentig voor het eerst zong, resoneerde het en het klinkt nog steeds. Ik heb de eerste drie coupletten gezongen toen ik afscheid nam van DOE040, een […]
Bekentenis
Ik wil in deze blog mijn verhalen met anderen delen, maar er zit nog wat anders achter. Ik heb een boek geschreven en wil dat uitgeven. Klinkt makkelijk, maar blijkt moeilijk. Er worden zoveel romans geschreven – schrijven is een besmettelijke ziekte die vooral vrouwen van mijn leeftijd treft – dat uitgevers door de bomen […]
Later als je groot bent
Begin 2017 zag ik deze foto van Alan Kurdi (uit 2015) weer. Het trof mij dat dit mannetje, met zijn zwarte haartjes en zijn gedrongen lijfje, zo heel erg op Sem leek. Hij lag daar op het strand precies als mijn kleinzoontje van twee, die net ingeslapen was. Toen kwam dit verhaal bij mij op. […]
Barsten
Themalunch in de Kapel
Denk niet dat je offer volmaakt zal zijn. Er is een barst, een barst in alle dingen Daar komt het licht door naar binnen. Anthem, Leonard Cohen We worden oud, rimpelig, ziek en … Een fase in het leven waarin het onmogelijk wordt om de rimpels weg te strijken. En waarom zouden we? Ook […]
Afscheid van een pleegdochter
Op de vlucht voor loverboy, eerwraak en geweld, vertrekt ze uit onze gehavende cocon naar een volgend veilig oord. Al wachtende, kaarten we ons laatste spel. Je straalt als je op het juiste moment past en eindelijk wint. Ik sluit je in mijn armen. Lief meisje, het ga je goed!
Waanzin
Ik praat tegen mezelf. Waanzin! Mijn hoofd werkt niet, niet zoals het zou moeten. Dus geef ik mezelf aanwijzingen. Hardop! Als een blinde zoek ik mijn weg. Tot ik met een klap … tegen je aanbots. Het spijt me! Maar … Je loopt me ook gruwelijk in de weg.
De kleine prins
Als vrijwilliger bij 113online viel me op dat veel – zo niet de meeste – mensen, die het leven niet zien zitten, zich fundamenteel onbegrepen voelen. Ik zocht naar een manier om troost te bieden in de wetenschap dat het onmogelijk is om een ander volledig te begrijpen. Meestal begon ik daarmee. Met het delen […]
Toetsbaar waar
Ward, mijn man en natuurkundeprof, vroeg me vanochtend of ik wist hoe je de structuur in de (bèta-) wetenschap zou moeten veranderen om die vrouwvriendelijker te maken. Ik moest hem een antwoord schuldig blijven. Het gaat volgens mij niet om een structuurfout. Als dat zo was dan hadden we die fout al jaren geleden verbeterd. […]