Toen vertelde Hij deze gelijkenis:

Iemand had een vijgenboom die in zijn wijngaard geplant stond; hij kwam zoeken of er vrucht aan zat, maar vond niets. Toen zei hij tot de wijngaardenier: ‘Al sinds drie jaar kom ik aan deze vijgenboom vruchten zoeken maar ik vind er geen. Hak hem om! Waartoe put hij nog de grond uit?’ Maar de man gaf hem ten antwoord: ‘Heer, laat hem dit jaar nog staan; laat mij eerst de grond er omheen omspitten en er mest op brengen. Misschien draagt hij het volgend jaar vrucht; zo niet, dan kunt u hem omhakken.’ (Lucas 13,1-9)

De gelijkenis van de vijgenboom gaat over twee mogelijke toekomstscenario’s: als men zich bekeert zal men leven, maar als men zich niet bekeert zal men omkomen.

VERDER

Jezus gebruikt deze gelijkenis om ons te bekeren tot een nieuw inzicht voorbij het idee van ‘dood als boete voor schuld’. Het lastige van zo’n verhaal is dat we dit nieuwe inzicht nodig hebben om het verhaal te begrijpen, maar dat we het verhaal moeten begrijpen om tot inzicht te komen. Het eeuwige dilemma van de theologie.

In de Ierse hymne Lord of the Dance is het leven een zijn dat beweegt en verandert en steeds ongrijpbaar blijft. We kunnen de dansers zien. We kunnen zelf meedansen en de bewegingen van anderen beïnvloeden, maar de dans zelf is niet te grijpen of begrijpen.

OVER LEVEN

Er bestaan twee dimensies van leven: de dimensie van ons persoonlijk bestaan – ons leven en onze onafwendbare dood en dan de dimensie van de dans waar elk leven, elke beweging hier op aarde deel aan heeft. We scheppen deze levensdans in relatie tot elkaar en elk van ons wordt erdoor geschapen. Op biologisch vlak, maar zeker ook daarbuiten, scheppen wij en worden wij geschapen, vormen wij en worden wij gevormd, dansen wij en worden wij gedanst.

OVERLEVEN

Eens eindigt elk persoonlijk leven, maar tot zolang kunnen we ervoor kiezen om vrucht te dragen door de dans te voeden. Ons leven wordt daarmee deel van de levensdans. Al wat we doen aan hen die buiten de boot dreigen te vallen, aan hen die de kans niet hebben om vrucht te dragen, aan hen die de dans niet kunnen volgen, zal leven en ook weer vrucht dragen. Anderen nemen onze vruchten  al kerend en bekerend mee in een dimensie die ons persoonlijke leven overstijgt. Zo dansen we voorbij onze dood.

---

LORD OF THE DANCE

(eigen vertaling)

Ik danste in de ochtend toen het al begon

En ik danste in het maanlicht en de stralen van de zon

Ik was in de dans en de dans was in mij

Zo was ik zelfs als een mens nog vrij

Dans, dans, waar je nu ook bent

‘t is in de dans dat ik word gekend

Ik leef jullie mee, wie je nu ook bent

In de dans worden wij voor elkaar gekend

Ik danste voor de weetal en de Farizee

Maar zij dansten niet en ze wilden ook niet mee

Ik danste voor de vissers en ging hen voor

Zij kwamen mee en de dans ging door

Dans, dans, waar je nu ook bent

‘t is in de dans dat ik word gekend

Ik leef jullie mee, wie je nu ook bent

In de dans worden wij voor elkaar gekend

Ik danste op de Sabbat en genas de mens

Voor de vromen ging ik toen over een grens

Zij geselden, vernederden, de pijn was groot

Daar aan het kruis met een eenzame dood

Dans, dans, waar je nu ook bent

‘t is in de dans dat ik word gekend

Ik leef jullie mee, wie je nu ook bent

In de dans worden wij voor elkaar gekend

Ik danste op een vrijdag op die donkere plek

Maar het danst heel moeilijk met de duivel op je nek

Ze legden me af en ik leek teloor

Maar ik ben de dans en ik ga nog door

Dans, dans, waar je nu ook bent

‘t is in de dans dat ik word gekend

Ik leef jullie mee, wie je nu ook bent

In de dans worden wij voor elkaar gekend

Ze haalden me neer maar mijn kracht was groot

Want ik ben het leven en ga nimmer, nimmer dood

Ik zal er zijn zoals jij ook bent

’t is in de dans dat ik word gekend

Dans, dans, waar je nu ook bent

‘t is in de dans dat ik word gekend

Ik leef jullie mee, wie je nu ook bent

In de dans worden wij voor elkaar gekend

---

VER GAAN

Het beeld dat Martien van de persoonlijke levencyclus had was die van de boom die van een zaadje opgroeit en vrucht draagt. Dat is moeilijk te rijmen met een dans. Toch vond ik later een aspect aan het leven van bomen wat wel degelijk raakt aan deze collectieve dimensie. Richard Powers vertelt in The Overstory over individuele bomen die als ze sterven hun waardevolle (voeding)stoffen via een ondergronds netwerk van wortels aan andere bomen doorgeven.Op een vergelijkbare manier kunnen ook wij onze waardevolle ideeën aan nieuwe generaties doorgeven. Daar evalueren ze verder in allen die ons hoorden. Let wel! Ze volgen ons niet, maar gaan ons voor de toekomst in.

Zo groeit ons leven, zo danst onze dans, voor onszelf uit. Ver, anders, veranderen.

Martien, het ga je goed!