Onderstaand artikel heb ik naar Schrijvers Online gestuurd. Niets teruggehoord. Dat gebeurt vaker in de uitgeverswereld. Dat je zelfs geen ontvangstbewijs krijgt. Een enkele keer een afwijzing en heel soms de hoofdprijs: een verhaal wordt gepubliceerd.

Wat mij toekomt

Ik ben aan de laatste versie van mijn roman bezig en dan …

Hoe weet je dat het de laatste versie is?

Goede vraag. Je hebt gelijk, ik heb al vaker gedacht dat ik aan de laatste versie bezig was. Een paar maanden geleden dacht ik zelfs dat het af was en heb het manuscript naar een aantal literair agenten gestuurd. Maar ergens wist ik wel beter; ik was te subtiel in mijn beschrijvingen van gevoelige scenes en danste te vaak om de hete brei heen. Voor mezelf aangenaam, maar voor jou was het niet te volgen, toch?

Niet te volgen. Mmmm. Dat wil ik niet zeggen, maar … Nou ja, ik voelde me niet genoeg meegesleept. En je personages … ik had moeite me met hen te identificeren.

Ja, dat heb je me gezegd en daarom ben ik aan een nieuwe ronde begonnen. Ik moest me gewoon niet zo laten obsederen door dat ‘show don’t tell’. Je mag – nee, ik heb ervaren dat het zelfs moet – best wat vertellen. Of als dat een beladen woord is, je moet ‘duidelijk laten zien waar het op staat’. Niet te veel. Dat realiseer ik me ook wel. Ik ga je echt niet aan het handje nemen.

Nee, daar heb ik geen behoefte aan.

Nou ja, je mag dat wel wat vriendelijker zeggen. Ik ben ook maar een mens en daarbij ook nog moeder en dan word je geacht om de kinderen te vertellen wat ze moeten doen. Daar gaat mijn roman over.

Ik ben je dochter niet.

Nee, dat ben je niet, maar laat me nou even uitspreken. Ik wil met mijn verhaal tonen dat je als moeder niet al te dominant moet zijn, naast nog een aantal andere dingen die je als moeder vooral wel of niet moet doen. Uiteindelijk is het de kunst je kinderen liefdevol los te laten om hen hun eigen fouten te laten maken.

Moet je dat met je boek ook niet doen?

Hoezo?

Je blijft maar schrijven en herschrijven en … Je laat nooit los. Laat mij nou gewoon eens lezen.

Ja, dat wil ik wel, maar dan wel na deze laatste ronde, want volgens mij heb ik iets heel moois bedacht. Ik herschrijf elk hoofdstuk tot ik precies heb gezegd wat ik wil zeggen. Dan stuur ik het naar Lineke Eerdmans – dat is de redacteur die mij coacht – en dan sparren we over het resultaat. Zij doet meteen de eindredactie.

Wil je het allemaal niet te perfect?

Nog één ronde om het af te leren. Echt, dan gaat het naar de uitgever.

Ja, ja. En jij denkt dat die het dan verder voor je opknapt? Laat me niet lachen.

Dat hoop ik wel, ja. Ik merk namelijk dat ik het, naarmate het boek beter wordt, steeds moeilijker vind om het los te laten. Ik zoek dus een goede uitgever die dat voor mij doet. Alleen loslaten, meer niet.

En daarna moet ik het lezen zeker?

Dat moet je zelf weten. Daar ga ik niet over.