Een lied van verlangen naar de trein die je aan het einde van je leven – bij zonsondergang – naar huis zal brengen. Toen ik het in de jaren negentig voor het eerst zong, resoneerde het en het klinkt nog steeds. Ik heb de eerste drie coupletten gezongen toen ik afscheid nam van DOE040, een democratische school hier in Eindhoven waar ik dacht iets van een thuis gevonden te hebben. Ik zong ook voor een pleegdochter van tien die verlangde naar haar moeder en niet kon slapen uit frustratie dat ze niet terug mocht. Ze vroeg er elke avond weer om. Niet zozeer om de inhoud van het lied en ik betwijfel of het haar echt troost bood, maar het hield mij vast. Ze was als de dood om alleen te zijn!

Ik ben op zoek gegaan naar de volledige tekst en het bleek een oud volkslied uit de Appalachen, een stuk langer dan de drie coupletten die ik kende. Het stuk over de ware liefde die nooit rouwt is de kern, het refrein. Het gaat over een vrouw die door haar geliefde is verlaten. Ze herinnert zich de tijd toen ze zijn kind nog niet verwachtte en hij er alles voor over had om haar te zien. Maar nu ze zwanger is, laat hij haar in de steek. Ze verlangt naar de toekomst waarin haar baby bij zijn vader op de knie zit en zij onder de zoden mag rusten … in Marble Town, ofwel de begraafplaats.
Een lied van verlatenheid, dat nog altijd resoneert.

Met dank aan Ronald Berkens en www.studioh7.nl